Naszym zamierzeniem jest chęć ocalenia od zapomnienia miejscowości z Kresów i jej bohaterskich mieszkańców - Dawidowa koło Lwowa. Zbieramy informacje o tej miejscowości i jej mieszkańcach od wieków tam zamieszkałych. Ludziach, którzy bronili tę ziemię przed tatarami, kozakami, Rosjanami i Niemcami i za nią ginęli. Bronili polskości pod zaborami. Uprawiali ją przez stulecia, a potem nagle w 1946 r. zostali z niej wypędzeni z ziemi i domostw w których mieszkali ich ojcowie. Strona uzupełniana jest na bieżąco z chwilą uzyskania nowych informacji. Wszystkich zainteresowanych prosimy o informacje dotyczące Dawidowa i ich mieszkańców. I zapraszamy do współtworzenia strony. Kontakt: dariussds@wp.pl

wtorek, 23 lutego 2016

Dziewięcierz, dawna ojcowizna, obecnych ukraińskich mieszkańców Dawidowa, w czasie II wojny światowej

Do Dawidowa przybyło wielu Ukraińców z Dziewięcierza (Девятири), była to ukraińska wieś w powiecie lubaczowskim. W 1939 r. liczyła 2260 mieszkańców, w większości Ukraińców. W dniu 22 czerwca 1941 r. wieś została częściowo spalona, gdyż na jej terenie miały miejsce ciężkie starcia między Wermachtem a Armią Czerwoną. W dniu 24 czerwca 1941 r. żołnierze niemieccy rozstrzelali 9 mieszkańców wsi, wszyscy byli Ukraińcami. W 1944 r. sowieccy partyzanci kołpakowcy zamordowali Michała Iwasiuka. W latach 1944-1947, czyli w okresie działalności ukraińskiego antykomunistycznego ruchu oporu, Dziewięcierz nie doznał wielkich start ludzkich czy materialnych ze względu na bliskość granicy z ZSRR obsadzonej przez znaczne siły NKWD. Oprócz tego znajdował się on na terenie rejonu V Okręgu II Kraju Zakerzońskiego OUN, gdzie strona ukraińska unikała starć ze względu na ulokowaną niedaleko – koło Monasterza werchrackiego – kwaterę główna referenta politycznego Kraju Zakerzońskiego Stefana Starucha „Stiaha”. W grudniu 1945 r. i w maju 1946 r. z miejscowej stacji kolejowej władze polskie wysyłały do Ukraińskiej SRR transporty Ukraińców przemocą wyganianych ze swych wsi [Pisuliński, 336, 447]. Z samego Dziewięcierza deportowano 15 grudnia 1945 r. około 1500 osób [Styk II, 65-66]. Znaleźli się w znacznej części w Dawidowie na Lwowszczyźnie. Deportacja w ramach akcji „Wisła” odbyła się w okresie 25-30 maja 1947 r. Wojsko Polskie wygnało wtedy ze wsi 143 osoby narodowości ukraińskiej. Zostało 12 osób figurujących w dokumentach jako Polacy. Ta informacja nie jest precyzyjna. Józef Romaniec w trakcie wywiadu wspomnieniowego w 2003 r. twierdził, że pozostało także 10 rodzin ukraińskich pracujących na kolei.
Po wojnie z ukraińskim ruchem oporu w RP i w USRR związani byli: Michał Styk/Михайло Стик, Michał Taraszko/Михайло Тарашко, Teodor Junko/Федір Юнко (wszyscy zabici przez Polaków), Jan Junko/Іван Юнко (zginął w Wehrmachcie jako ofiara Polaków), Jan Kocur/Іван Коцур, Kondrat Gerun/Кіндрат Ґерун, Jan Nyczaj/Іван Ничай, Teodor Czerkas/Федір Черкас, Tymoteusz Dobusz/Тимотей Добуш, Styk Włodzimierz/Володимир Стик, Mikołaj Seń/ Микола Сень (zginął w Gorajcu w walce z WP), Oksana Kożan/Оксана Кожан, Jan Kożan/Іван Кожан [Styk I, 33].

Brak komentarzy:

Prześlij komentarz