Adolf Godfrejów - polski inżynier kolejowy i działacz Sokoła

25 maja 1852 roku w Dawidowie urodził się Adolf Godfrejów, polski inżynier kolejowy i działacz sokolstwa polskiego. Poród odebrała Antonina Sawicka.

30 maja 1852 roku został wraz z siostrą bliźniaczką ochrzczony przez księdza dawidowskiego Łukasza Flisowskiego.

Pochodził z rodziny ziemiańskiej (herbu własnego Godfrey) z Podola, z okolic Uszyc, indygenowanej w Rzeczypospolitej, o silnych tradycjach patriotycznych. Był synem powstańca styczniowego – Józefa Godfrejówa i Henryki z Serwaczyńskich, wnukiem powstańca listopadowego (także Józefa). Żonaty z Emilią Webersfeld, miał jednego syna – Władysława (kapitana WP, wojskowego lekarza weterynarii w Krakowie). Szwagier Edwarda Webersfelda, hrabiego Heinricha von Wimpffena i radcy Wyższego Sądu Krajowego w Krakowie – Piotra Tomżyńskiego. Jego dziadkowie (za udział w powstaniu listopadowym) byli represjonowani przez władze carskie i w roku 1842 wyjechali do Galicji. W Galicji aż trzech Godfrejów było urzędnikami kolejowymi.

Ojciec Józef Godfrejów był ekonomem w dobrach dawidowskich.

W roku 1876 Adolf Godfrejów ukończył (pod kierunkiem prof. inż. Józefa Rychtera) Katedrę Budownictwa Drogowego i Wodnego Akademii Technicznej we Lwowie. W latach 1878-1912 był członkiem Polskiego Towarzystwa Politechnicznego we Lwowie. W latach osiemdziesiątych XIX w. pracował nad projektem linii kolejowej na trasie Nowy Sącz-Chabówka, która została otwarta 16 grudnia 1884 roku. Było to ważne połączenie Nowego Sącza z Husiatyniem w ramach rozwoju tzw. Galicyjskiej Kolei Transwersalnej. Obecnie w Chabówce znajduje się skansen kolejowy i kursuje zabytkowy tabor.

Pracował w zespole inżynieryjnym Stanisława Rawicz Kosińskiego, która projektowała most kolejowy nad Prutem w Jaremczu. Most oddano do użytku w roku 1896. Mierzył 205 m długości i 32 m wysokości. Był kamienną konstrukcją nad Prutem o największej w ówczesnej Europie rozpiętości łuku.

Był radcą i inspektorem ruchu sekcji konserwacji linii kolejowej (tzw. Sekcji Nowy Targ II). Na emeryturę przeszedł po trzydziestu latach pracy na kolei (w roku 1907) i przeniósł się do Nowego Sącza, gdzie był radnym miasta.

W roku 1907 wprowadzał poprawki do projektu kaplicy św. Kazimierza w Nowym Sączu. Na przełomie lat 1907/1908 współprojektował jeszcze nowy, secesyjny dworzec kolejowy w Nowym Sączu i nadzorował tę budowę do r. 1909.

W roku 1890 wstąpił do samborskiego gniazda „Sokoła”. Towarzystwo liczyło na początku 65 osób.

Godfrejów projektował i nadzorował z ramienia towarzystwa budowę nowego gmachu sokolstwa w Samborze. W roku 1902 otrzymano od miasta parcelę pod budowę Domu „Sokoła”. 20 kwietnia 1903 magistrat miejski zatwierdził plany budowlane. Poza Godfrejowem, nadzór budowlany sprawował miejski architekt – inż. Józef Hornung. Budynek w stylu wiedeńskiego „Landhausstil” oddano do użytku w roku 1905 (choć uroczyste otwarcie i poświecenie gmachu odbyło się w wcześniej – w dniach 5-6 listopada 1904). Obecnie mieści się tam dom kultury (dom narodowy).

W Samborskim „Sokole” opracowywał wraz z innymi druhami gniazda instrukcje dla powstającego w mieście ruchu skautowego. Współorganizował także obchody sokolstwa galicyjskiego na zlocie przemyskiego (IV okręgu) „Sokoła”, który odbył się 3 lipca 1903 roku we Lwowie. Żona Godfrejówa – Emilia z Webersfeldów – udzielała się w sokolim Komitecie Polek.

Godfrejów był odznaczony Medalem Jubileuszowym „Signum Memoriae” 1898 i Medalem „1868-1908” dla austriackich urzędników cywilnych i funkcjonariuszy kolei cesarskich.

Był także działaczem Polskiego Towarzystwa Tatrzańskiego w Nowym Sączu.

Zmarł 29 kwietnia 1912 roku w Nowym Sączu. Spoczywa wraz z żoną na Cmentarzu Rakowickim w Krakowie.

O powstaniu książki o Dawidowie

link dla wsparcia wydania książki:
https://zrzutka.pl/b4t84x

Zrzutka na wydanie książki o Dawidowie

https://zrzutka.pl/b4t84x
Dawidów to duża wioska pod Lwowem, przed II wojną światową zamieszkana była niemal wyłącznie przez Polaków (2614 osób). W 1946 roku polscy mieszkańcy wsi musieli ją opuścić, wśród nich mój dziadek Antoni i cała rodzina Zielonków. W książce pragnę przedstawić historię Dawidowa i jego mieszkańców od powstania wioski do 1946 roku. Dawidów nie doczekał się jeszcze polskiej monografii, a na nią zasługuje, bo była to jedna z większych miejscowości podlwowskich. Książka będzie plonem mojej wieloletniej pracy. Jestem współautorem wpisu o Dawidowie na wikipedii, założycielem bloga na temat Dawidowa http://dawidow-lwow.blogspot.com/ oraz grupy na facebooku dotyczącej tej miejscowości, na które strony zapraszam. Książka powstaje, jest napisana już w połowie. Przewiduje wydanie w przyszłym roku, pod choinkę 2021 roku.

Obecnie koszt wydania książki jest wysoki. Jestem historykiem, pracuje na co dzień w Muzeum Powstania Warszawskiego. Nie stać mnie na samodzielne sfinansowanie takiej pozycji. Stąd rozpoczynam zbiórkę, aby móc ją wydać, a gdy będzie gotowa wiedzieć w jakiej ilości ją wydać.

Od Państwa hojności zależy, czy książka szerzej trafi do bibliotek, do szkół, rodzin kresowych, w tym pochodzących z Dawidowa, czy też będzie znajdowała się tylko na mojej półce i kilku zaprzyjaźnionych fascynatów historii Dawidowa i Kresów. Liczę, że uda mi się dzięki niej przynajmniej częściowo ocalić od zapomnienia życie, wysiłek i ofiarę naszych przodków z Dawidowa, którzy przez swoją pracę, ale i poświęcenie wiernie służyli swej Ojczyźnie - Polsce. A dla wszystkich rodaków - potomków z Dawidowa będzie świadectwem życia ich przodków. Będą mogli poczytać o losach swych przodków. Zapraszam do wsparcia wydania książki.
Poniżej znajduje się link dla wsparcia: https://zrzutka.pl/b4t84x