25
maja 1852 roku w Dawidowie urodził się Adolf Godfrejów, polski
inżynier kolejowy i działacz sokolstwa polskiego. Poród odebrała
Antonina Sawicka.
30
maja 1852 roku został wraz z siostrą bliźniaczką ochrzczony przez
księdza dawidowskiego Łukasza Flisowskiego.
Pochodził
z rodziny ziemiańskiej (herbu własnego Godfrey) z Podola, z okolic Uszyc,
indygenowanej w Rzeczypospolitej, o silnych tradycjach
patriotycznych. Był synem powstańca styczniowego – Józefa
Godfrejówa i Henryki z Serwaczyńskich, wnukiem powstańca
listopadowego (także Józefa). Żonaty z Emilią Webersfeld, miał jednego syna – Władysława
(kapitana WP, wojskowego lekarza weterynarii w Krakowie). Szwagier Edwarda Webersfelda, hrabiego Heinricha von Wimpffena i radcy Wyższego Sądu Krajowego w
Krakowie – Piotra Tomżyńskiego. Jego dziadkowie (za udział w
powstaniu listopadowym) byli represjonowani przez władze carskie i w
roku 1842 wyjechali do Galicji. W Galicji aż trzech Godfrejów było
urzędnikami kolejowymi.
Ojciec
Józef Godfrejów był ekonomem w dobrach dawidowskich.
W
roku 1876 Adolf Godfrejów ukończył (pod kierunkiem prof. inż.
Józefa Rychtera) Katedrę Budownictwa Drogowego i Wodnego Akademii
Technicznej we Lwowie.
W latach 1878-1912
był
członkiem Polskiego
Towarzystwa Politechnicznego we Lwowie.
W latach osiemdziesiątych XIX w. pracował nad projektem linii
kolejowej na trasie Nowy Sącz-Chabówka,
która została otwarta 16 grudnia 1884 roku. Było to ważne
połączenie Nowego Sącza z Husiatyniem
w
ramach rozwoju tzw. Galicyjskiej Kolei Transwersalnej. Obecnie w
Chabówce
znajduje
się skansen
kolejowy i
kursuje zabytkowy tabor.
Pracował
w zespole inżynieryjnym Stanisława
Rawicz Kosińskiego,
która projektowała most
kolejowy nad Prutem w
Jaremczu.
Most oddano do użytku w roku 1896. Mierzył 205 m długości i 32 m
wysokości. Był kamienną konstrukcją nad Prutem
o
największej w ówczesnej Europie rozpiętości łuku.
Był radcą i
inspektorem ruchu sekcji konserwacji linii kolejowej (tzw. Sekcji
Nowy Targ II). Na emeryturę przeszedł po trzydziestu latach pracy
na kolei (w roku 1907) i przeniósł się do Nowego Sącza, gdzie był
radnym miasta.
W
roku 1907 wprowadzał poprawki do projektu kaplicy św. Kazimierza w
Nowym
Sączu.
Na przełomie lat 1907/1908 współprojektował jeszcze nowy,
secesyjny dworzec
kolejowy w Nowym Sączu i
nadzorował tę budowę do r. 1909.
W
roku 1890 wstąpił do samborskiego gniazda „Sokoła”.
Towarzystwo liczyło na początku 65 osób.
Godfrejów
projektował i nadzorował z ramienia towarzystwa budowę nowego
gmachu sokolstwa w Samborze. W roku 1902 otrzymano od miasta parcelę
pod budowę Domu „Sokoła”. 20 kwietnia 1903 magistrat miejski
zatwierdził plany budowlane. Poza Godfrejowem, nadzór budowlany
sprawował miejski architekt – inż. Józef Hornung. Budynek w
stylu wiedeńskiego „Landhausstil” oddano do użytku w roku 1905
(choć uroczyste otwarcie i poświecenie gmachu odbyło się w
wcześniej – w dniach 5-6 listopada 1904). Obecnie mieści się tam
dom kultury (dom narodowy).
W
Samborskim „Sokole” opracowywał wraz z innymi druhami gniazda
instrukcje dla powstającego w mieście ruchu
skautowego.
Współorganizował także obchody sokolstwa galicyjskiego na zlocie
przemyskiego (IV okręgu) „Sokoła”, który odbył się 3 lipca
1903 roku we Lwowie. Żona Godfrejówa – Emilia z Webersfeldów –
udzielała się w sokolim Komitecie Polek.
Godfrejów był
odznaczony Medalem Jubileuszowym „Signum Memoriae” 1898 i Medalem
„1868-1908” dla austriackich urzędników cywilnych i
funkcjonariuszy kolei cesarskich.
Był
także działaczem Polskiego
Towarzystwa Tatrzańskiego
w Nowym
Sączu.
Zmarł
29 kwietnia 1912 roku w Nowym Sączu. Spoczywa wraz z żoną na
Cmentarzu
Rakowickim w
Krakowie.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz