Naszym zamierzeniem jest chęć ocalenia od zapomnienia miejscowości z Kresów i jej bohaterskich mieszkańców - Dawidowa koło Lwowa. Zbieramy informacje o tej miejscowości i jej mieszkańcach od wieków tam zamieszkałych. Ludziach, którzy bronili tę ziemię przed tatarami, kozakami, Rosjanami i Niemcami i za nią ginęli. Bronili polskości pod zaborami. Uprawiali ją przez stulecia, a potem nagle w 1946 r. zostali z niej wypędzeni z ziemi i domostw w których mieszkali ich ojcowie. Strona uzupełniana jest na bieżąco z chwilą uzyskania nowych informacji. Wszystkich zainteresowanych prosimy o informacje dotyczące Dawidowa i ich mieszkańców. I zapraszamy do współtworzenia strony. Kontakt: dariussds@wp.pl

czwartek, 4 sierpnia 2016

Najazd mongolski i polski Dawidów

Kolejna tragedia to najazd mongolski na księstwo halicko-wołyńskie.  Miasta i osady były plądrowane i palone, a ludność mordowana i uprowadzona. Od 1239 roku do 1340 roku ziemie stały się lennem chanatu Złotej Ordy. Ruś dostała się pod panowanie Mongołów, przekształciła się ze stojącego na wysokim poziomie kulturalnym i rozwiniętego organizmu państwowego – co prawda na przełomie XII I XIII wieku targanego  wewnętrznymi walkami dzielnicowymi – w peryferie Europy, nie odgrywające żadnej roli w jej dziejach. Przez najazd mongołów rozwój Rusi został zahamowany i ona sama osłabiona, i to w chwili gdy zachodni sąsiedzi Polska i Węgry formowali silne i scentralizowane państwa. Nie ma wątpliwości, że rządy tatarskie wpłynęły destrukcyjnie. 

Niemal cała Ruś czerwona, a szczególnie ziemia lwowska była bardzo spustoszonym krajem. Dopiero po zajęciu Rusi czerwonej przez Kazimierza Wielkiego w 1349 roku osiedlono na nowo pustkowia. Królowie polscy wyniszczoną ziemię ponownie zaludnili osadnikami polskimi i doprowadzili do dobrobytu.

W 1355 roku Dawidów wszedł w posiadanie rycerza ze Śląska, Grzegorza Tymszyca, który rozpoczął polski proces osadnictwa w swej posiadłości. To wydarzenie miało kluczowe znaczenie przez kilka wieków dla losów mieszkańców wsi: do 1946 roku, kiedy polscy mieszkańcy Dawidowa opuścili swą wieś. Potomkowie  Grzegorza Tymszyca przez kilkadziesiąt lat dziedziczyli Dawidów i pisali się na Dawidowie.


Dawidów w ruskim księstwie dźwinogrodzkim

Od  1120 roku właścicielem księstwa dźwinogrodzkiego został Władymirko Wołodarowicz (1104-1153), syn brata prześladowanego księcia Wasylka. Nowy pan tej ziemi troszczył się o dobrobyt i zaludnienie swej dzielnicy. Zorganizował komunikacje pomiędzy osadami swego księstwa, w tym pomiędzy Dźwinogrodem a Dawidowem.
Kolejnym kniaziem dźwinogrodzkim jest Iwan Berładnik (1112-1162).
Od 1145 do 1206 roku księstwo staje się częścią księstwa halickiego.

Panem księstwa dźwinogrodzkiego około 1206 roku był Roman Igorewicz. Jego ziemie zajmowały teren pomiędzy Bóbrką, Lipą, Pełtwią i Bugiem. W rozpoczętej w 1208 roku bratobójczej wojnie książąt Igorewiczów z Romanowiczami o dzielnicę halicką ziemia dźwinogrodzka została dotkliwie spustoszona. W wojnie tej brali udział także książę krakowski Leszek i król węgierski Andrzej, sprzymierzeńcy Romanowiczów. W czasie oblężenia Dźwinogrodu przez Romanowiczów, w 1211 roku, rozłożeni w Czerepinie i Szołomyi Węgrzy, zniszczyli prawie do szczętu tak te i jak przyległe miejscowości. Prawdopodobnie spustoszony został i nieodległy Dawidów.

środa, 3 sierpnia 2016

Jak powstał Dawidów i dlaczego nazywa się Dawidów?!

Nazwa i założenie Dawidowa, według Antoniego Schneidera wybitnego znawcy dziejów Galicji (i do której i ja się przychylam) związane jest z władaniem na tym terenie księcia Dawida Igorewicza (1059-1112), syna księcia włodzimiersko-wołyńskiego Igora Jarosławica oraz wnuka Jarosława Mądrego, wielkiego księcia  kijowskiego, prawodawcy Rusi.
Książe Dawid, niespokojnego umysłu, chytry, zuchwały i odważny, nie otrzymał po ojcu żadnej dzielnicy. Rozpoczął wichrzyć pomiędzy książętami ruskimi doprowadzając do bratobójczych walk. Książe Dawid miał nadzieje w ten sposób na zdobycie własnego udzielnego księstwa. W porozumieniu z księciem kijowskim Świętopełkiem Izjasławiczem postanowili odebrać księstwo halickie Wołodarowi i Wasylkowi Rościsławiczom. Najbardziej ucierpiał książe Wasylko, książę trembowelski, którego w 1097 roku Dawid pojmał pod pretekstem knowania na życie wielkiego księcia kijowskiego i pozbawił wzroku. Przez dłuższy czas więził go we własnym jego zamku Dźwinogrodzie, który Dawid przyłączył wraz z kilku innymi posiadłościami do swoich ziem. Prześladowany i oślepiony Wasylko uciekł do Polski. Od czasu zajęcia ziemi dźwinogrodzkiej książe Dawid zawierał różne umowy i ugody z innymi książętami  ruskimi, w tym z Wasylkiem. Ostatecznie 10 sierpnia 1100 roku w Wyteczewie, w obozie pod Kijowem na wiecu książąt ruskich wraz z grodem Buskim przyznano mu i ziemie dźwinogrodzką jako własną dzielnicę.
Odtąd książe Dawid postanowił swoją dzielnicę rozwinąć. Brał udział w sławnej, wspólnej wyprawie książąt ruskich przeciw Połowcom, która ukróciła ich najazdy na Ruś Kijowską. Z wyprawy Dawid powrócił na swoje ziemie z rzeszą jeńców i niewolników połowskich. Nimi osadził nowo pozakładane osady  pośród nieprzebytych lasów i bagien w okolicy Dźwinogrodu i Buska. Tak powstała również wieś Dawidów, nosząca nazwę od swego założyciela księcia Dawida Igorewicza oraz Czerepin.
Zanim Dawidów został zasiedlony pojmanymi Połowcami, była już nasza osada rozmierzona i częściowo zaludniona osadnikami ruskimi.
Po śmierci księcia Dawida w 1112 roku jego rodzina została wydziedziczona z dzielnicy dźwinogrodzkiej, w tym z Dawidowa.